ویلای آبرنگ | علی رحیمیان
موقعیت پروژه: ایران، اصفهان
معمار: علی رحیمیان
مساحت: ۱۰۰۰ متر
مساحت زیر بنا: ۱۵۰ متر
دیاگرام: نیلوفر مهدیلو
گرافیست: نیلوفر هاشمی
مشاور برنامه ها: فائزه رحیمیان
تاسیسات الکتریکی: محمد همتیان
عکس: یاسر عرب
سال:۱۴۰۰
امروزه در منطقه باغات بکر شهر نجف آباد، با سرعت افزایش ساخت و ساز، رشد چشم گیر و وحشی ساختمان ها و نیز از بین رفتن تجلی رابطه انسان با طبیعت رو به رو هستیم، موضوعاتی که زمانی به عنوان یکی از اصلی ترین الگوهای بومی و ملی باغسازی همانند فرهنگ و هویت بود، حال به دست فراموشی سپرده شده است. و به علت فرار از این مشکل، الگوی طراحان بر این اساس شد که محیط طبیعی و مصنوع (انسان ساخت) را طی یک فرآیند علمی و منطقی به بهترین نحو ممکن با یکدیگر تلفیق کنند و این بی برنامگی در طرح و کاربرد درست متریال در نما را به نحوی اصلاح کنند که نتیجه آن سرزندگی باشد و بازگشت به هویت و فرهنگمان.
معماری ویلای آبرنگ در منطقه ای ارزان قیمت در نجف آباد استان اصفهان برای یک خانواده سه نفره واقع شده است که علاقه فراوانی به میهمانی و دورهمی های دوستانه دارند اما بودجه کافی برای تحقق رویاها و مهمان نوازی های خود نداشتند و قرار بر این شد که طراحان ساختمانی یک طبقه طراحی کنند که ساده و ارزان باشد.
سه مستطیل که به احترام طبیعت و رعایت خط آسمان، در ضلع های طولی و عرضی خودشان، کشیدگی ایجاد کردند تا از میزان تراکم طبقات جلوگیری کنند،حجم کلی ساختمان را تشکیل دادند. مستطیل غربی خودش را با دیوار پر و خالی (که جان دوباره ای به گلدان های بدون مکان می بخشد) از حجم کلی آزاد کرد تا بتواند دید وسیعی رو به باغ ایجاد کند و به طریقی معمارانه بازی نور و سایه را ایجاد کند و نیز توقع خانواده از یک محیط آرامش بخش در شب های تابستانی را فراهم کند. یکی از اساسی ترین عناصر طبیعی در حوضی با کاشی های آبی رنگ در دور تا دور ساختمان می چرخد بالا و پایین می رود،خودش را از نقطه تا نقطه ساختمان نشان می دهد که هم یادآور الگوهای تاریخی بومی و ملی است و هم در تابستان های بسیار گرم از خنکای مطبوع آب در یک فضای شاعرانه استفاده می شود.
چوب هایی از جنس خود طبیعت برش خورده اند و با خطوط مستقیم در کنار هم قرار گرفته اند تا حفظ محرمیت کنند و نیز قابلیت باز و بسته شدن در زمان های مختلف برای برقراری حداکثر ارتباط فضای داخلی با محوطه باغ و کنترل نورهای مزاحم را دارند. بر خلاف ایده های قبلی این پروژه که به دنبال الگوبرداری و زنده کردن هویت و فرهنگ بودند، این بار حجم های مستطیل شکل و دیوارهای اطراف باغ، نگرشی تازه در دید بیننده ایجاد می کنند که گویا به تازگی الگویی جدید ساخته شده و این ساختمان با همسایه های خود در تضاد است و بیان تازه ای دارد که می تواند مفهومی متفاوت از هزینه های گزاف ساختمان سازی و زیبایی به نمایش بگذارد
با توجه به خواسته کارفرما مبنی بر ایجاد اختلاف سطوح، طبقات در تراز های مختلف طراحی شد، تا با ایجاد تنوع فضایی و رفتاری کاربری های متنوعی را درون خود پذیرا باشد. همچنین با طراحی ارتباطات عمودی متنوع، سیرکولاسیون حرکتی سیالی در اختیار کاربر قرار داده شده است. در میانه ساختمان، ووید مرتفعی قرار دارد که علاوه بر ایجاد ارتباط بصری بین طبقات، نور کنترل شده فضاهای داخلی را در تمامی فصول تأمین می کند.
تراز همکف به فضاهای عمومی اختصاص داده شد، در تراز میانی اتاق خواب ها، و در بالاترین طبقه فضای سرگرمی جانمایی شده است که در مجاور آن تراسی با دید وسیع قرار گرفته است. همچنین استخر و فضاهای مرتبط با آن در پایین ترین تراز حیاط پشتی واقع شده است، تا علاوه بر ایجاد محرمیت، منظر مناسبی را نیز برای فضاهای داخلی به ارمغان بیاورد.
کارفرما خانه ای مدرن می خواست که در عین حال حس و حال گرم و سنتی داشته باشد. طراحان سعی کردند در طراحی دیتیل ها و انتخاب متریال ها خواسته ی ایشان را برآورده سازند. فضاهای داخلی این پروژه دارای حس و حالی مدرن، مینیمال و پالت رنگی روشن است، حال آنکه در فضاهای خارجی با استفاده از آجر و دیتیل های خاص حس و حالی گرم و سنتی حاصل شده است. در واقع خانه ی آجری در جایی بین گذشته و امروز واقع شده است.