ساختمان مسکونی همبود | دفتر محاط

با شهر، نقیض زمینه:

شهرایلام در ایران از معدود شهر هایی است که اکثر ساختمان ها در آن با سطح اشغال ۱۰۰ درصد، تراکم بالا (تراکم شهری 160 نفر در هکتار) و بدون توجه به ایجاد فضای متخلل و باز در بافت شهری در حال شکل گیری است. شیوه ی شکل گیری شهر و ارزش های مردم از منظر محرمیت و ارتباط با طبیعت یک فضای غیرمتجانس را ایجاد نموده است و همین فضا از دیدگاه ما بی ارتباط با داشتن یکی از بالاترین آمار خودکشی کشور در این شهر نبود.از همین رو پروژه موجود تلاش می کند بجای انتخاب بین گفتمان شی محور و میدان محور در معماری اجازه دهد تا پروژه در تنش بین این دو شکل بگیرد.پروژه با زمینه خود از منظر مسئله مطرح شده بیگانه ایی است که در پی مشروعیت بخشی و تکثیر تفکر حاکم در خود در نقش یک معماری تک پلاک و تاثیر بر سیمای شهر است.پروژه یک آپارتمان خانوادگی محسوب می شود تمرکز ما بر روی ایجاد فضاهای نیمه باز ، فعال سازی آنها و ایجاد محرومیت تا عمق ریز فضاها بود به شکلی که هر کدام از فضاهای نیمه باز در پروژه نقش یک فضای قابل زیست  را در ارتباط با ریز فضای خود و همچنین دیگر فضاهای نیمه باز درون ساختمان ایفا کند. برای پاسخ به دغدغه های مطرح شده ،دو پوسته را در ساختمان ایجاد کردیم به شکلی که فضاهای نیمه باز، نقش فعال و زیست پذیر بودن خود را بین این دو پوسته شکل دهند. این دو‌پوسته در ارتباط با یکدیگر  ظرفیت‌هایی برای پاسخگویی به مسائل مطرح شده ایجاد نمود که به شرح زیر است:

• امکان پوشاندن فیزیکی بخش هایی از فضاهای نیمه باز با هدف خارج شدن از دید زمینه ی متراکم.
• استفاده از تئوری خطای حسی سایه که تمرکز دید زمینه به داخل عمق ریز فضاها را از بین میبرد و این ظرفیت در پروژه ایجاد شد که از بازشوهای بزرگ استفاده کنیم و نیاز به پوشاندن پنجره ها به کمترین مقدار خود برسد.
• فضاهای نیمه باز ایجاد شده همزمان به دنبال تغییر الگوی رفتاری ساکنین در ساعاتی از شبانه روز است تا حضور کمتری در فضاهای داخلی داشته باشند و با یک دید لذت گرا موجب کاهش بارهای سرمایشی و گرمایشی ساختمان گردد.
• کنترل شدت تابش خورشید و باد های زمستانی بر روی جداره اصلی ساختمان که موجب کاهش بارهای سرمایشی و گرمایشی ساختمان می شود.