مجموعه تفریحی Tr88House | شهروز زمردی

مجموعه خانوادگی  Tree House تجربه‌‌ی نمود تصویری خواب در بیداری است.حضور در سیاره‌ی کابوس‌ها و رویاها…

معماری این سیاره نه تنها تجربه گراست; بلکه تمایل دارد که تجربه‌ساز باشد. ساختن تجربه قدم زدن در فضایی که زمانی در ناخودآگاه، درون جایی مشابه آن حضور داشته‌ایم ،اما در واقعیت، تا به‌حال در مکانی مشابه آن قدم نگذاشته‌ایم.

ایده خلق این دنیا از یک کابوس تکرار شونده در کودکی الهام گرفته شده است که شاید برای بسیاری از انسان ها اتفاق افتاده باشد. طراح از ویژگی های این کابوس استفاده کرده و با استراتژی های طراحی، ویژگی های منفی آن را حذف و کابوس را به رویا تبدیل کرده است. خواب‌ها با سناریو عجیب و جزییات متفاوت خود فرصتی ایجاد میکنند تا در آنها غرق شویم و خیال پردازی کنیم. انسان ها دوست دارند که از مشکلات دنیای حقیقیشان به رویاها و خوابها پناه ببرند. در این محیط که از تخیلات کودکانه الهام گرفته شده است، همه چیز شاخص تر، گردتر، بزرگتر و اغراق آمیز است.

محل قرارگیری این پروژه در دبی، شهری با معماری بسیار مدرن اما عموما خنثی و بی روح است. مانند ویترینی که میتوان تماشایش کرد اما تعاملی بین انسان و معماری برقرار نمیشود. چالش پیش رو این بود که با نگاهی انتقادی به نحوه ارتباط پروژه های معماری با مخاطبان خود، با محیط شهری مدرن اما اغلب مصنوعی اطرافمان گفتگویی رخ بدهد و فضایی دلپذیر و سرزنده ایجاد شود که در آن تعامل بین فرد و محیط به طور اجتناب ناپذیر برقرار شود. پس با توجه به محیط شهری دبی، طبیعت در فضای داخلی گنجانده می‌شود ، اما این امر به صورت انتزاعی و بدون تکیه بر افزودن سبزینگی طبیعی به مجموعه انجام شده است.

پوسته نیمه شفاف پروژه مانند دروازه‌ای بین واقعیت و دنیای خیالی تصوراتمان است. دنیایی که بر اساس رمز آلود بودن، اغراق، درگیر‌کردن حواس و برانگیختن احساسات طراحی شده است.

در این مجموعه همانند دیگر پروژه‌های استودیو زمردی، اغراق به عنوان آرایه‌ای معمارانه، چاشنی خیال‌انگیزی را به این سیاره فانتزی می‌افزاید. اغراق در مقیاس، که در زندگی روزمره معمول نیست و دوگانه‌ای را به تصویر میکشد: شاید کاربران٫ انسان‌هایی در یک جنگل پر‌ از درختان کاج مرتفع هستند؛ و شاید موجوداتی کوچک در یک علفزار. چراغ های پیله‌ای، اسب آبی های پرنده، مدول‌های شش ضلعی لانه زنبوری و پر پرندگان با ابعاد غول‌آسا، موجودات اسیر شده میان دیواره‌های سفید، و دست‌هایی که ما را به سمت مسیری راهنمایی میکنند؛ مسیری به سمت بی‌نهایت؛ همه از این دست جزییات اغراق آمیز هستند. بوی درختان کاج، دیدن تصویر اگزجره افراد و محیط اطراف در آینه‌های محدب، بو و طعم غذاهای گوناگون و لمس متریال‌های نرم و زبر، طبیعی و مصنوعی، همه در راستای درگیر کردن حواس انسانی هستند.

در نهایت، همه این رموز، مبالغات و حس‌ها منجر به ایجاد احساسات انسانی می‌شوند، چیزی که می‌تواند برای هر فرد بر اساس میزان تجربه، تفاوت‌های فردی، زمان و شرایط، متفاوت باشد.

همچنین سناریوی ارتباط بین کاربران با یکدیگر در فضا طراحی شده است. خود کاربران به عنوان جزئی از  طراحی هستند. استفاده از ارتفاع موجود و دید از طبقه بالا به پایین و بلعکس، امکان نگریستن افراد به هم علاوه بر دید معمول انسانی، از دید مورچه و دید پرنده در راستای اهداف طراحی خیال انگیز پروژه و ایجاد ارتباطی متفاوت بین افراد است. همچنین میز های فودهال اکثرا به صورت اشتراکی هستند. پس از ورود به مجموعه برای رسیدن به این میزها و یا هر بخش دیگری از مجموعه، کاربران به ناچار از مسیرهای طبیعی ساخته شده توسط تنه درختان عبور می کنند و در سناریو های دلخواه طراحان قرار میگیرند.

با توجه به اینکه دو دسته فضا در این مجموعه وجود دارند، فضاهای تفریحی از جمله:  ترامپولین، لیزر تگ، مینی گلف، فضای بازی کودکان و کلاب کودکان و فضاهای فروش غذا و نوشیدنی مثل: فودهال و روف تاپ لانژ؛ فضای فروش غذا و خوراکی ها که مهم ترین و بزرگترین بخش پروژه است، مانند بخشی از سناریو کل مجموعه، پویا، در راستای تفریح و سرگرمی و درگیر کردن حواس انسانی طراحی شده است. به طوریکه کل پروژه از ابتدا تا انتها پر از معما، دیتیل های عجیب و سوال برانگیز و بازی هاست.

موقعیت خاص پروژه زیر عین ویل, بزرگترین چرخ و فلک دنیا، به عنوان نزدیکترین و تنها بام قابل دید از بالای چرخ و فلک، موجب شد تا پیرو سناریوی کل مجموعه، به ارتباط بین معماری و محیط و کاربران توجه شود. برای ایجاد دیدی مطلوب برای کسانی که درون چرخ و فلک هستند، در بام مجموعه نقاشی های بزرگ مقیاس و پترن مدولار در کل مجموعه و سقف ها در نظر گرفته شده است.

کارفرمای پروژه به دنبال ساخت یک فضای تفریحی پاسخگو به نیازهای همه سنین با سلیقه‌های متفاوت بود، حال آنکه رویکرد تیم طراحی، علاوه بر پاسخگویی به هدف اولیه، ایجاد یک اثر هنری تماما دست ساز و به واسطه کار دست هنرمندان مختلف از آهنگر و نجار و نقاش و مجسمه ساز و … با کیفیت‌های فضایی نامعمول و بدیع، برای ایجاد ادراکات حسی متفاوت برای کاربران است.

یکی از چالش‌های پروژه، تحویل آن به گروه معماری در مرحله نازک کاری بود. با افزودن بام، به پیشنهاد تیم طراحی، دسترسی‌های پروژه و سازه آن نیازمند اصلاحات بود. تغییرات عمده‌ای در راه‌پله‌ها و ویدها اعمال شده است؛ تا بتوان دسترسی‌های جدید و خروجی های اضطراری را تامین کرد.

با توجه به استفاده از پشت بام به عنوان سالن و موسیقی بلند، باید سطح سر و صدا از 105 دسی بل به 45 دسی بل در فضای باز کاهش می‌یافت. برای این کار از دیوارهای هفت متری کاور شده با مواد آکوستیک در اطراف بام استفاده شد. برای حفظ خواص آکوستیک این ماده، حتی محل قرارگیری پیچ ها و نوع رنگ های استفاده شده برای رنگ آمیزی روی آن ها نیز به دقت در نظر گرفته شده است.

تحمل بار سازه ای مجسمه دست های آویزان شده از سقف و مجسمه خرس روی نما، نیازمند در نظر گرفتن راه حل مناسب بود. بیشتر توده مجسمه خرس روی نما که المان برندینگ مجموعه بود، روی هوا معلق است، برای تحمل وزن مجسمه، تدابیری برای سبک سازی اندیشیده شده است و برای طراحی دیتیل آن از سازه کشتی الهام گرفته شده است. این عروسک از چهارتکه تشکیل شده است که به هم چسبیده‌اند و روی آنها با پوشش عایق و رنگ خودرو پوشیده شده است تا در مقابل تغییرات جوی مقاوم باشد.

اجرای تنه درخت ها در کف، از چالش های دیگر پروژه بود، به علت محدودیت سازه ای موجود، ساپورت هایی از کف برای تحمل وزن درخت ها و آویزهایی از سقف برای تحمل وزن بخش فلزی خانه درختی طراحی شد. در نهایت به نظر می آید که این خانه درختی به تنه ها وصل هستند، اما اینطور نیست.

انتخاب این تنه های نیوزلندی از جنگل های پایدار، با قطر حدودی یکسان از ارتفاع 5.5 تا 11 متر و همچنین چسباندن تعدادی تنه برای رسیدن به ارتفاع 18 متر در بعضی نقاط، از نکات اجرایی این خانه‌های درختی است.

با توجه به حضور کودکان در مجموعه، جزییاتی مانند پایه های فلزی، با متریالهای نرم کنفی کاور شده اند. همچنین در بخش های مربوط به کودکان، مبلمان متناسب با آنها طراحی و ساخته شده است.

همه این جزییات در کنار هم قرار گرفته اند تا یک دنیای جادویی را به تصویر بکشند، دنیایی که قابل دسترس نیست، مگر از دریچه خیال پردازی.