در این پروژه قرار بود پدری با فرزندان خود به شکل خانوادگی در آپارتمانی کنار یکدیگر ساکن شوند. در حقیقت دیالوگ با تاریخ سایت، اقلیم و همچنین ارزش‌های باقی در سبک زندگی خانواده‌های شهر قم ، برایندی را به عنوان پروژه معماری شمسه شکل داد.
ساختار فضایی پروژه مبتنی بر سبک زندگی سنتی خانواده ایرانی است. ایده شکل‌گیری خانه ایرانی بر مبنای شکل‌گیری درجات متفاوتی از فضاهای عمومی ، نیمه عمومی و خصوصی است . با الهام ازین ساختار فضایی و در نظر گرفتن محدویت در طراحی فضای آپارتمانی ، سعی بر این شد تا با ایجاد سه گونه فضای خصوصی ، نیمه عمومی و عمومی همراه با انعطاف پذیری، شرایطی مناسب جهت سناریوهای متفاوت کاربردی در فضاها فراهم آید. بدین ترتیب فضای نشیمن می‌تواند در مراسمات جمعی به صورت متصل به پذیرایی در نظر گرفته شده و در شرایط دیگر پذیرایی به صورت کاملا مستقل از نشیمن عمل نماید.
در واقع در اینجا سعی شده ؛جایگزینی فضایی ، برای فضای اندرون و بیرون خانه های سنتی در قالب انعطاف پذیری فضایی در آپارتمان پیاده شده و لذا فضای پذیرایی از نشیمن می تواند در مواقع لازم جدا شده و دوباره متصل گردد.
همچنین در پشت نشیمن ، فضایی به عنوان خلوت در نظر گرفته شده است. در نظر گرفتن مفهوم خلوت به عنوان یک فضا می تواند در برگیرنده مفهومی عمیق به لحاظ فرهنگی و همچنین سبکی شاعرانه در فضا تعبیر گردد. در این فضا ، فرصتی برای آسودن فراهم می‌شود تا بتواند مکانی برای تعمق ، عبادت و اندیشه باشد. اتاقی که در آن کاربر می‌تواند خود را از جهان پرجنب و جوش بیرون گسسته نموده و به درون خویش بپردازد.
انعطاف‌پذیری در فضاها و نمای پروژه بر مبنای ملاحظات اقلیمی و بومی در شهر قم با متریال بوم‌آورد آجر کار شده است تا با مرور زمان بنا مانند بناهای سنتی دچار فرسایش تدریجی در رنگ و بافت آجر گردد و حس گذر زمان در بنا ایجاد شود.به دلیل درخواست نور زیاد در پروژه از سوی کارفرما و پارادوکس شفافیت ، محرمیت و قوانین شهری در قم ، نیمی از جداره‌ی پنجره‌ها به صورت نیمه شفاف درآمد .با توجه به هویت شهر قم در گذشته در محل احداث پروژه در دوره قاجار باغ وسیعی قرار داشته است که به علت گسترش شهر این باغ سوزانده شده .جهت اشاره به بستر تاریخی کهن سایت پروژه در این جداره‌ی نیمه شفاف پنجره‌ها ،گره‌های شمسه کار شد تا با ایجاد سایه در فضاهای داخلی یادآور جای خالی سایه درختان گذشته در فضاهای داخلی باشد. بر این مبنا نام این پروژه شمسه گذاشته شد. همچنین جداره های ستونوار منقطع جهت ایجاد نوعی حس از تنه‌های بریده درختان در نظر گرفته شده است. این حس خاطره سازی و هویت مندی در کنار ایجاد سایه اندازی در نما ، و آسایش حرارتی در فضاهای داخلی، عملکرد اقلیمی نما را نیز موجب گردید.
بنابراین در این پروژه دیالوگ‌های متنوعی میان عناصر فضایی و متریال‌ها با توجه به پایداری اجتماعی ، تاریخی و زیست محیطی در بستر شکل‌گرفت که می تواند به عنوان الگویی برای معماری زمینه‌گرا و معاصر در شهر قم نظر گرفته شود.