طراحی داخلی دفترکار پایاژن دارو | دفتر معماری کوشک طرح

بازسازی و طراحی داخلی این پروژه زمانی به طراحان واگذار شد که در انتهای یک سوله در کنج کارخانه ای به صورت یک سوله رها شده بود. از اهداف اصلی طراحان در این بازسازی دستیابی به یک دفترکار مناسب برای شرکت شتاب دهنده ی دارویی نوپا با تمرکز بر تحقیقات تیم جوان تولید صنعتی بود. آن ها پس از بررسی و مطالعات متعدد برای پیشبرد طرح اهدافی را در نظر گرفتند که در ادامه بدان اشاره خواهیم کرد:

• احیای محل استقرار پروژه درکنجی بدور از سایت با تعریف فضای ورودی و محوطه ی جانبی به عنوان فضای اتصال و انفصال
• دستیابی به فضایی جهت تعامل اجتماعی بواسطه ی بکاربردن احجام ورودی و محوطه با افزودن حجم به مفهوم نور و سایه و بازتعریف پله
• عینیت بخشی به اتصال بیرون و درون پروژه و ایجاد حس پیوستگی در تجربه ی فضا در هماهنگی تجربه ی کاربر از یکپارچگی فرم و خشونت متریال
• زایش واقعیت پروژه از دل نیازهای عملکردی و در هم آمیخته شدن حس فضا با عینیت های یک پروژه ی صنعتی با انبساط و انقباض مکعب ها در تعریف عملکردها
• ایجاد تجربه ی متفاوت و متناسب کاربر در درک و دریافت از متریال، اجرا و تناسبات
• همنشینی تضادهای درونی و بیرونی پروژه در بستر واقعیت عینی طرح. کاربرد دوگانه هایی مانند کهنه-نو و نور-سایه در ایجاد حس شاعرانه برای فضا
  با توجه به نیاز به افزایش مساحت کاربری با اکسپوز شدن تاسیسات در سقف امکان افزودن نیم طبقه را فراهم آورده و بدین ترتیب با افزودن دو مکعب طره شده در داخل فضا، کالبدی را جهت برگزاری جلسات ایجاد می کند.
• فضاهای عملکردی در این دفتر کار مانند سرویس ها، اتاق سرور و سایر در بخش زیرین نیم طبقه به صورت نهان قرار داده شده است. به عبارتی می توان گفت گذر از پله (داخلی) یک ارزش محسوب می شود که تجربه ی گذر از آن با الحاق یک حجم کمی ناقص الخلقه، تاکید می گردد. در این پروژه پله محل تلاقی سطوح است که در جوانب خود عملکرد می آفریند و فضا خلق می کند، روزنه و فضای نشستن ایجاد می‌کند و بر اتصال طبقات تاکید می کند. نور بر فراز پله قرار گرفته و فرم را تاکید می‌کند و سایه بسیار مهم است که تفکیک احجام را می‌آفریند و کالبد را از دل خود بیرون می‌کشد.

خشونت و تضاد ذاتی میان بتن به کار رفته در بخش قابل دید با بستر آجری ساختمان های سایت، طرح را از بستر تاریخی خود جدا ساخته و احجام بتنی مجموعه ی جدیدی از روابط را تعریف می کند.

با در نظر گرفتن اهداف اصلی، حجم مکعب ورودی و فضای محوطه ی جانبی در ترکیب با پله در نقش دوگانه ی محل عبور و مکان نشستن تعریف می‌ شد و سرو در امتداد پرسپکتیو ورودی با تاکید بر محل تقاطع عبور در قلب مکعب بتنی جای می‌گیرد و با خود شاعرانگی را در حجم به همراه می آورد. تاکید بر این گسست شاخص میان کارکرد پروژه با محیط اطراف از طریق انبساط ورودی و تعریف بازشوها، روزنه‌ها و حضور آب حاصل می گردد، این قرارگیری آب سرد و بتن در کنار هم آیین ورود به فضا را با تجربه آرامش و تامل می آفریند. پله در فضای ورودی تنها وظیفه ی ارتباط عمودی را بر دوش نمی کشد، در واقع در نقش یک فضای نشیمن و محیطی برای تعامل اجتماعی ظاهر می گردد.