ساختمان مسکونی ملک | Hamaan studio
موقعیت: ایران ، اصفهان
معماران: بهروز شهبازی ، مهران قرائتی
مساحت: 850 متر مربع
سال: 2017
عکس: حسین فراهانی
سازنده: تراورتن ، آلفام
ساخت: شرکت زیبا سازان
تیم طراحی: آناهیتا شادکام، مسیح مشکفروش، کیمیا ولیانی
مهندس سازه: مجید خسروی
مهندس مکانیک: ایمان امامی
کارفرما: زهرا صابریان فر
ارائه: عرفان شفیعی، مهدی توکلی
ساختمان مسکونی ملک در اصفهان در محله ملک در زمینی به مساحت 303 متر مربع که مساحت آن 180 متر مربع می باشد واقع شده است. دستور پروژه این بود که شش آپارتمان را در ارتفاع 4 طبقه ای که توسط آئین نامه شهر مجاز است، ترکیب کند. پس از مطالعات فراوان و تجزیه و تحلیل گزینه های مختلف و همچنین بررسی محدودیت ها و عقب ماندگی ها، چهار آپارتمان (هر کدام 90 متر مربع) در دو طبقه اول و دو واحد بزرگ (180 متر مربع) در دو طبقه فوقانی طراحی شدند.
ایدئولوژی “صرفاً کاربردی ” معماری مدرن نشان می دهد که فضاهای خانه را می توان به دو حوزه مجزا تقسیم کرد، یعنی بخش “عمومی” و “خصوصی”. با این حال، نحوه اتصال فضاهای عمومی و خصوصی به یکدیگر، بدون شک بر آمادگی ساکنان برای تعامل با یکدیگر و همچنین میزان حریم خصوصی هر فرد در همان زمان تأثیر می گذارد. میتوان ادعا کرد که شکاف بیش از حد کارکردی بین فضاهای «خصوصی» و «عمومی» در خانههای معاصر ایرانی، منجر به رشد فردگرایی مفرط شده و کیفیت «زندگی خانوادگی» را تهدید میکند.
این پروژه با هدف بهبود تعاملات انسانی بین ساکنان انجام شد. بنابراین، «طیفی از دامنهها»، برخلاف دو بخش سخت «خصوصی» و «عمومی»، از جمله «دنج با خانواده»، «خصوصی با دوستان»، «خصوصی خانواده» و “تنها-خصوصی”. به عنوان مثال، هر فعالیت شخصی که لزوماً به «حریم خصوصی» نیاز ندارد، به بهترین وجه در یک فضای «خصوصی خانوادگی» قرار میگیرد، مانند مطالعه تفریحی، خیاطی، بازی، اتو کردن و مانند آن.
فضا های مختلف پروژه:
در این زمینه، حوزه «عمومی» نقش مرکزی را به عنوان فضای سازماندهنده بازی میکند و حوزههای «خصوصی» را در مرکز قرار میدهد، که نقش «خانواده» را در قلب خانه (در مقابل خانه صرفاً کاربردی) منعکس میکند. برای تحقق این ایده، قسمت نشیمن در آپارتمان طبقه سوم در مرکز واحد طراحی شده است، در حالی که در واحد بالایی به فضای باز دنج (حیاط) منتقل می شود تا آسمان را به فضای نشیمن وارد کند. در هر دو واحد، تمام فضاهای دیگر حول فضای عمومی مرکزی می چرخند. در واقع، ساماندهی فضاهای زندگی در اطراف یک منطقه اصلی «عمومی» چیز جدیدی نیست و در گونهشناسی سنتی مسکن ایرانی در ایران مرکزی، جایی که چیدمان خانهها مانند یک صلیب یونانی شکل میگرفت، سابقه تاریخی برای آن وجود دارد. جایی بود که خانواده جمع شده بودند،و اتاق هایی که در هر بازوی صلیب قرار دارند.
